باشگاه شبکه گیاهی ایران
|
به سوی عدالت اقلیمی
|
1399
|
|
آموزش
|
کتاب
|
|
انتشارات سازمان جهاد دانشگاهی تهران
|
|
|
گرم شدن جهان فوریترین و دشوارترین چالش زیست محیطیِ پیشِ روی انسان است. تنها چند درجه افزایش دما پیامدهای فراوانی بر تنوع بیولوژیکی، ثبات اکوسیستم و جمعیت‌های انسانی خواهد داشت. از زمانی که انجمن بین‌المللی تغییرات اقلیمی (IPCC) در سال 2007، چهارمین گزارش جامع خود را منتشر کرد پذیرش بحران آب وهوا از محافل علمی به رسانه‌های عمومی راه پیدا کرد. هم اکنون، کاملاً مشخص شده است که نه تنها سیارۀ ما با تهدید جدی گرم شدن مواجه است بلکه معلوم شده که این تغییرات آب وهوایی زاییدۀ فعالیت‌های بشر و انسان ساخت است. واقعیّت آن است که هرچند گرمایش جهانی با فعالیت‌های انسانی ایجاد می‌شود، اما همۀ ما به یک اندازه مقصّر نیستیم. انتشار گازهای گلخانه‌ای از سوی کشورهای صنعتی شمالی بسیار مضر بوده است و همچنان ادامه دارد. درواقع کشورهای شمالی به‌شدت دارایی‌های فنّاورانه و قدرت جهانی خود را از طریق سوزاندن سوخت‌های فسیلی توسعه می‌دهند برعکس شدیدترین بحران آب وهوایی و بیشترین آثار تخریبی روی افراد فقیر و جنوبِ کشورهای توسعه نیافته است. در سطح جهان افرادی که در انتشار گازهای آلاینده کمترین اثر را داشته‌اند نه تنها با بیشترین اختلالات آب وهوایی و افزایش سطح دریا روبه رو هستند بلکه از لحاظ فنّاورانه کمترین آمادگی را برای مقابله با تحریم‌های دهه‌های آتی دارند بنابراین، بحران آب وهوایی به طور کلّی هم جوامع و هم احساس عدالت اجتماعی را به چالش می‌کشد. ناعادلانه این است که جمعیّت‌هایی بیشترین آسیب را می‌بینند که کمترین اثر را در ایجاد بحران آن مکان دارند. این تشخیص ساده محور مسألۀ عدالت آب وهوایی است.
|
 Climate-Justice-in-Persian.jpg 108,79 KB |