مقدمه: شنبلیله گیاه دارویی ارزشمندی است که مصرف دانه های آن در صنایع داروسازی برای تولید موسیلاژ (گالاکتومانان) و تریگونلین به لحاظ اقتصادی اهمیت زیادی دارد. محلولپاشی متانول به عنوان یک محرک زیستی بر روی گیاهان سه کربنه (C3) مانند شنبلیله میتواند باعث افزایش تثبیت CO2 و کاهش تنفس نوری شود که در نتیجه ماده خشک بیشتری در این گیاهان تولید خواهد شد. هدف: ارزیابی تغییرات عملکرد دانه و موسیلاژ شنبلیله در پاسخ به محلولپاشی غلظتهای مختلف متانول بود. روش بررسی: این آزمایش در مزرعه تحقیقاتی پژوهشکده گیاهان دارویی جهاد دانشگاهی واقع در کرج در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با 5 تیمار محلولپاشی و 3 تکرار طی دو سال زراعی اجرا شد. محلولپاشی در طول فصل رشد طی سه نوبت با فواصل زمانی 12 روز یکبار انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل تیمار شاهد (محلولپاشی با آب مقطر بدون کاربرد متانول) و محلولپاشی آبی 4 غلظت مختلف متانول (شامل 10، 20، 30 و 40 درصد حجمی) بود. نتایج: محلولپاشی غلظتهای مختلف متانول تأثیر معنی داری بر تعداد ساقه فرعی بوته، تعداد برگ بوته، وزن خشک بوته، تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در غلاف، عملکرد دانه، عملکرد موسیلاژ دانه، خاکستر دانه، شاخص تورم دانه (0/01≤p )، ارتفاع بوته و وزن هزار دانه (0/05≤p ) گیاه داشت. نتیجه گیری: محلولپاشی متانول به عنوان یک محرک زیستی فعال و روشی نوین در تولید گیاهان دارویی موجب بهبود عملکرد دانه و موسیلاژ دانه شنبلیله شد. به طور کلی بیشترین مقادیر برای خصوصیات مورد ارزیابی در القای تیمار محلولپاشی با غلظت 40 درصد حجمی متانول حاصل شد.